1. در سرود های اوستا گیلان (وَرِنَ) و مازندران (مازَن)نامیده شده است .

2. انسان های اولیه گیلان (کادوسیان) ، مازندران و طبرستان (تپور ها) و در حد فاصل گیلان و مازندران (آماردها یا ماردها ) زندگی می کردند . (جلد 1 ص 139 تاریخ ایران باستان )

3. چهارده قرن پیش از میلاد مسیح آریان ها به ایران مهاجرت کردند که تا قرن ششم قبل از میلاد ادامه داشت ، گروهی به شمال و در واقع جنوب دریای خزر مهاجرت کرده و ساکن شدند . (جلد 1 ص 139 و 140 تاریخ ایران باستان )

4. استخوان های فسیل شده کشف شده در غار (هوتو) بهشهر متعلق به 75 هزار سال قبل از میلاد است . (دکتر کارلتون کون سال 1330 خورشیدی ، دانشگاه پنسیلوانیا )

5. آریان ها با مردم بومی شمال که چهره ای زشت و از حیث  نژاد ، عادات ، اخلاق و مذهب از آنان پست تر بودند ، دائما در جنگ بودند و آنان را دیو و یا تور می نامیدند . 

6. گیلان و مازندران در حمله اسکندر به ایران به تصرف اسکندر درآمد ولی پس از مرگ اسکندر شورش کردند و مستقل شدند . (نشانه هایی از گذشته دور گیلان  و مازندران ص 44)

7. در عهد هخامنشی گیلان  و مازندران از لحاظ اقتصادی اهمیت خاصی داشت و آهن و شمشاد مهمترین کالای تجاری آن بود .

8. در اواخر دوره ی اشکانیان و ساسانیان مردم شمال به عنوان رزمنده و جنگجو بکار گرفته می شدند . (تحقیقاتی درباره ساسانیان ص 117)

9. بهرام اول پیش از سلطنت حکمران گیلان و کائوس یا کاووس حاکم مازندران بود .

10. در قرن هفتم هجری با حمله مغول نام طبرستان متروک و مازندران فراگیر شد .

11. گیلان زادگاه فریدون است کسی که ضحاک را کشته و می گویند فریدون در اواخر عمرش در سفید تمشک (سفید تمشه)رامسر زندگی می کرده است . (خدا می داند )

12.  گیلان که معرب آن جیلان است . جیل پسر ماسل و ماسل پسر آشور و آشور پسر سام و سام پسر حضرت نوح است . جیل ، گیلان را بنا نهاد و اسم خودش را روی آن گذاشت . جیلان یا گیلان . (بستان السیاحه ص 38)

13. طالش ها از نسل کادوس ها هستند و کادوس همان تالوش است که به تالش یا طالش مبدل شد .

14. گیل و دیلم دو تیره آریایی نژاد ایرانی هستند . هنوز هم در کلاردشت و کلارستاق ساکنان بومی را گیل می گویند و در رامسر گالش ها ، مردم قشلاق نشین (جلگه) را گیل خطاب می کنند .

15. پرفسور گیرین باستان شناس فرانسوی می گویید : آداب و سنن مردم گیلان مثل ریسه کردن سیرو پیاز ، استفاده از ظرف گلی مثل نمک کار ساختن کندوج و کوپا شبیه بومیان جنوب فرانسه است او معتقد است که مردم جنوب فرانسه از مهاجرین گیلانی هستند .

ادامه دارد ...

ساز بزن نقاره - پیاده و سواره - بوشان عروس بیارن - داماد بخت بیدار با - نه چک بزن نه چانه -  عروس بیاردن خانه- عروس نگو ،قرص ماه- آدم نوبا، پری با - همه چی تمام ،خوش تراش - نا محرم ننه ، حرام با - هنر خدا چی بکرد - گِلِ رُس مشتا کرد - دل دست بنا- بال بزه ، جیر بزه جوار بزه- خالق، هنر خلقا کرد - خوره ، خودش احسن بوگت- یکی بوگت ، قربان خدا بُشم- کین سر بنیشم راه بُشم - کفش پاره کردن نخوانه - پول ونه حلال باشه -خیلی دووسن نداره - پیران بُگتن، قدیم الایام بُگتن- باغ خوبه خوردیم باشه - کیجا ونه بوردیم باشه -عروس خاخور بور دیمه -وه زندگی از این به بعد ، خوردیمه.

حسود بومه، طعنه بزه- چُم کجاکرد ، مچک بزه : گیسو دِاز دم خره - بالابلند توسا داره - سرخ و سفید چغندره  - زن ونه هنر داشتی بی - قشنگی خوردن نداره - عروسه هنر چی چی داره - زن که نداره وچه ارزش زن یه کچه - بار ونه تنگ بداره - ماهی ونه سنگ بداره - سیل ونه بس بداره - تَش ونه گرد بداره - خانه ونه زن بداره - خانه داری چی چی دانه؟- دو آب تونه ، دِگردنه - کوکویه وِگردنه - ماهی گِردبیج کانه؟ - وِه دِل ترشی دکانه - ترشه قله ، هوله آب - پِله سرتره ، انار آب - میرزا قاسمی ، دوباره پاچ - مهمان تونه وگردنه - یا ونه مورغانه دیشکن بخوره ؟ بوگت ، بوگت ، اندی بوگت- تُک کف بکرد - کوکه وگت.

بگذریم ، حسود وِلا کنیم - خو دِستان دُم گِریم- نه ماه نه روز بعد - یه روز برفیه سرد - عروسگه درد بِگیت - درد وه دِلِ پیچ بده - دنیا وه سر دور بزه - هو خانه دل جیغ بزه - لاوند بیارده آقا - سفت دابسته وه کمر - راس ببرده اتاق عمل - ساعتی بعد ، خبر بدن آقایه -   خون دِل بُشا آقایه - آقای چشم برایه - مژده ، هَدِه اَمِره ِ- هر تا شون سالمن - امه چه دانیم - خدا خودش عالمن - آقا که خوش به حال با - جیر دِنوبا - جار دُبا - دست ببرده جیب من - سبزه ولگه در بیارد -  یکی دوتا که نشمرد - هُده، هَده یه بسته : قابل شماره نداره _ مژده هَدِه اَمِرِه - لطف بکردین ، زحمت بدیم شِمرِره .

یه هفته بعد ، هر دو یه خانه بیارده - منقل تَشا کُرد - هَمسِه شانِ جَلِ هِگیت- یه مشت اسپند دا کرد - یه دفعه منقل ، بَلاِ گیت - ترق و تورق - دو همه جاره بِگِیت - پهِ ر ، کیجایه کَشه گیت - از خوش حالی چی بُگوم - فقط بدان پر نگیت .

وقتی روسری پَس بَزه - چُم ، چال چُم بزه - از تعجب واق بِمانس - حاضر نوبا باغ من بیه - بیرون باغ بِمانس- نِیا به خانم بُکرد یه نیا به کیجا - فکر بُکرد ، این کجا و آن کجا ! خوهمره دِل گَپ بزه - ناخوداگاه حرف بزه - این حسن تا اون حسن - ای بِرار صد گَز رَسن- بُگت خانم ، این کیه مانِه ؟ نه تِره مانه ، نه مِره مانه ، این خا راشِ آقوزِه گه مانه . . . .

خانم بُگت: مِره مانه. 

آقا بگت : تو که پنجه ی آفتابِ مانه - قرص ماه ، چهارده ی مهتاب مانه .

خانم بُگت : مِره مانه 

مرد بگت: اصرار بیهوده نُکان - راس بُگو ، حاشا نکان - اینه وینی ، پَخِه ، شهری قندانِ مانه - اینه گوش ِ لَت دره ، کربلا بادزن مانه - وه ابرو ، عین وِریز ، بز مو ، لاخوند مانه - تی چُم سبزه ، اینه چُم آبی مانه - مجحکم بزه خو کیله پشت - بگت خانم ، بیچاره بوبم - این امه دسِ من مانه - هیچ کس اینه خاطر خواه نبونه - سرکه بیار ، ترشی بَنیم  .

خانم بگت : غصه نخور، مِره مانه - امه دَسِ من نمانه - خیلی خوبم شوهر کانه . 

مرد بُگت : کتر بگو مِره مانه - این اگه تره مانه - تو کی توسه ِ شوهر بکانی - آنم مردی مثل مو پیدا بکنی ؟ 

خانم خنده بُکرد ، هَندِه بُگت: غصه نخور - قبل از این که کیجا وَکِه - گَتِه وَکِه صحرا دَکِه - وه گوشا با وه وینیه - عمل جراحی کانیم - زیر ابرو وِچَنیم ، ابروی وه کمان کانیم - وه چُم من لنز نینیم ، سبزا کانیم - غصه ی هزینه نخور ، همه شیر بها سر بالا کشنیم - کاری که مو بُکردم - قبل از این که تو مِره بینی - مه خاطرخواه وکی .  

اگر جگر شهادت داری

با عشق یوسف و آتش ابراهیم

با سیخ فرعون 

بر تشت موسی 

برای خدا ،کبابش کن 

تا پیراهنت از پشت ندرد ، هارون زبانت نشود 

گر چند 

بر سر در مغازه 

با خط سرخ 

بر ورق گالوانیزه 

بنویسند «جگرکی زلیخا»

و یا 

در بازار مکاره ی مصر 

بر عشق چوب حراج زنند 

و یا«آسیه» با سیخ فرعون ، مصلوب دیوار گردد

باکی نیست

باکی نیست

باکی نیست

شِل نام محله ای است در غرب شهر رامسر و در کناره ی شرقی تُرک رود . شل محله در اصل نام محله ای است در ییلاق جواهرده (رامسر)که اکنون مسجد معروف آدینه در آن قرار دارد .این محله زادگاه     «ملا شریف » است . ملا شریف معروف بود به شل شریف . مسجد آدینه به روایتی هفتصد سال سابقه تاریخی دارد ولی در سال 1045 بر اثر زلزله تخریب شد ملاشریف یا همان شل شریف که جد خاندان ما می باشد اقدام به تجدید بنای آن نموده است .

شَل یعنی لنگ ، کسی که هنگام راه رفتن می شلد . شُل ، یعنی وارفته ، مثل خمیر شل . شِل یعنی نیزه کوتاه دو یا سه پر که پنج تا ده عدد آن را در مشت می گیرند و هنگامی که به دشمن نزدیک می شوند به طرف اش پرتاب می کنند . (فرهنگ معین جلد 5)

اجداد ما در اواسط قرن 13 از جواهرده به منطقه ی جلگه ای شهر رامسر کوچ کرده و در کناره ی شرقی رود ترک رود ، حد فاصل تنگدره و شاهمنصور محله، محله ای ایجاد کردند به نام شل محله . گویا شغل مردم شل محله در قدیم در عین حالی که در لباس روحانیت بوده اند ، نیزه سازی بوده است .